A post-colonial family affair.
Cabinet exhibition with archival pieces and a Virtual Reality installation
by Eva Gonggrijp
‘Once I dreamt that I walked through my old dollhouse, empty but full of atmosphere, waking up with a story, of which the words got lost’
Joyce Roodnat schrijft over het werk in NRC:
Vijfentwintig jaar geleden droomde Gonggrijp dat ze in het poppenhuis liep. Ze werd „verdrietig en verloren” wakker. Ze was kunstenaar maar kon niks met de droom, tot de VR-techniek haar mogelijkheden bood voor poppenhuis en familiearchief. „Het tv’tje vraagt om het trouwfilmpje. Op de radio hoor je over vrouwen in de kampen die strontputten leegscheppen. VR vertelt geen verhaal, het geeft een ervaring door. De tijd draait rondjes. Wat je voorouders meemaakten, komt in jou terug.” Zo greep Gonggrijp de kunst aan om verdriet te verbeelden waar geen woorden voor bestaan.
Ze vertelt dat haar oma gedeporteerd werd. „Ze wachtte pianospelend en champagnedrinkend haar transport af, want ze zat opgesloten in een wijnkelder waar een vleugel stond.”
On entre heet het VR-diorama, het is een saluut aan een gedicht dat haar oma reciteerde. Het gaat zo: On entre, on cri/ Et c’est la vie// On baîlle, on sort/ Et c’est la mort (Men stapt binnen, men schreeuwt/ En dat is het leven// Men geeuwt, men stapt op/ En dat is de dood).